Αν ήμουν η Γεωργία…

Υπάρχουν τρεις θέσεις επιλογής στάσης σε κάθε θέμα: ενημερώνομαι, εκφράζω άποψη  και  αδιαφορώ. Προσωπικά θα επέλεγα την πρώτη και σε βάθος χρόνου την δεύτερη, άλλωστε η γνώμη συνοδευόμενη με  γνώση οδηγεί στην κατά προσέγγιση σωστή κρίση. Οπωσδήποτε όχι την τρίτη η οποία θέτει τον άνθρωπο εκτός κοινωνίας και τον παύει από την ιδιότητα του ως πολίτη.

Έχετε ψάξει ποτέ ενδελεχώς τα πιο σκοτεινά σας σημεία? Μην αναρωτηθείτε αν υπάρχουν, η απάντηση είναι θετική για τον καθένα μας κι έχουν κατά καιρούς βγει στην επιφάνεια είτε σθεναρά είτε με επιμέλεια τα έχουμε καλύψει και τα έχουμε αφήσει να εισχωρήσουν στην ενδόμυχη στρώση του είναι μας. Είναι όμως αναγνωρίσιμα, διακριτά αξιολογούνται ανάλογα και οριοθετούνται δίνοντας σαφήνεια και ολότητα στην κάθε προσωπικότητα.

Και με ρωτώ: Ντύθηκες ποτέ προκλητικά? SEXY? Η απάντηση είναι θετική. Συχνά? Καθημερινά? Όχι. Όμως, υπήρχαν φορές που το είχα ανάγκη να νιώσω λίγο περισσότερο «γυναίκα», όχι για τους άλλους κυρίως για μένα, για την δική μου αυτοπεποίθηση και διάθεση, η συναισθηματική αλλαγή είχε ξεκινήσει ακόμα και κατά την διάρκεια του ντυσίματος στο σπίτι πριν καν την έξοδο. Γιατί όλα είναι στο μυαλό, δεν είναι τυχαίο πως το ρούχο δεν φτιάχνει την εμφάνιση αλλά η προσωπικότητα διαμορφώνει την θηλυκότητα  μιας παρουσίας. Το στυλ, το ύφος, το περπάτημα, ο «αέρας», η κίνηση, το νάζι είναι τόσα και άλλα ακόμα που συνθέτουν το γυναικείο φύλλο και το κάνουν πολυδιάστατο που το κοντό φορεματάκι ή το εφαρμοστό παντελόνι είναι μόνο ένα πολύ μικρό μέρος τους.

Συνεχίζω να με ρωτώ: Ποια είναι η σχέση σου με το σωματότυπο σου? Σου αρέσεις? Συχνά όχι. Αρκετές φορές ναι. Μαθαίνω να με αγαπώ μέρα με τη μέρα. Θα ήθελα να είμαι skinny. Έχω φίλες μου που είναι όπως θα ήθελα να είμαι και δεν τους αρέσει ο εαυτός τους. Γνωστές μου που εστιάζουν στο στήθος ή σε συγκεκριμένα σημεία… ελάχιστες (σχεδόν καμία) είναι ευχαριστημένες και όχι απόλυτα. Φαύλος κύκλος, ένα δώσε πάρε θέλων που ξεκινά από αποτριχώσεις, χρώμα μαλλιών, botoxakia, κρέμες, εσώρουχα, τσάντες, παπούτσια, καλλυντικά και μυριάδες άλλα trendy topics  να συνοδεύουν ένα καφεδάκι φιλενάδων.

Η ανάκριση με τον εαυτό μου ολοκληρώνεται ως εξής: Είσαι καλά με σένα? Πως νιώθεις? Η απάντηση είναι αισιόδοξα προσκείμενα στον θετικό πόλο. Τα δυο μας τα βρίσκουμε….είμαστε σε καλό δρόμο! Εγώ και το μέσα μου! Εγώ και οι γύρω μου! Εγώ και οι αγαπημένοι! Εγώ και η δουλειά μου! Εγώ και τα όνειρα μου! Σχέσεις δυαδικές και στο σύνολο τους μοναδικές!

Η ελεύθερη γυναίκα στην κάθε γωνιά του κόσμου έχει ένα προσωπικό ύφος και έναν χαρακτήρα, έχει γνώσεις απόψεις, θέσεις και στάση ζωής. Είναι μια εικόνα όμορφη όταν είναι φροντισμένη με όποιο σωματότυπο και αξιοπρεπής με όποια στιλιστική επιλογή. Οφείλει να είναι σεβαστή όπως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και έχει δικαίωμα στο ναι όπως και στο όχι στη ερωτική επαφή, τόσο όταν αυτή ζητείται εντός ή εκτός γάμου, εντός ή εκτός σχέσης. Μπορεί να διαθέτει το κορμί της στην συνεύρεσή μόνο και όταν αυτή το επιθυμεί.

Η Αμερικανίδα φωτογράφος Katherine Cambareri με την έκθεση της «What were you Wearing?” κατέρριψε τον μύθο και τα κακόβουλα σχόλια τύπου: ποιος ξέρει τι φορούσε και τον προκάλεσε! Το project περιλαμβάνει ρούχα βιασμένων γυναικών σε μαύρο φόντο, ρούχα απλά καθημερινά όπως sneakers, λευκό t–shirt, απλό τζιν παντελόνι και σε  διαφορετικά μεγέθη που αναδεικνύουν το παιχνίδι εξουσίας και ελέγχου που απορρέει από την σεξουαλική επίθεση  και αρμόζει στο προφίλ των δραστών. Η ηλικία, το dress code και τα κιλά στο αρρωστημένο μυαλό αποτελούν ελαχιστοποιημένες δόσεις εφαλτήρια ς δράσης.

Στην Ελλάδα το installation: “She’s gone” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έφερε λίγο πιο κοντά τον κόσμο κι εμάς στον κόσμο του “me too” στην αποτρόπαια έκφανση του. Η πρωτοβουλία αυτή της Πρεσβείας του Ισραήλ αγκαλιάστηκε και εμπλουτίστηκε με τις δικές μας απώλειες, με την δική μας Ελένη. Ένα κορίτσι που χάθηκε, που διηγείται μέσα από ένα «αδειανό πουκάμισο» την δική της ιστορία, που συγκίνησε όλους τους επισκέπτες με το ηχητικό ταίριασμα του νανουρίσματος σαν ένα κύκνειό άσμα ή σαν έναν επίλογο στο φευγιό και μια τάση υπεράσπισης της ίδιας της ζωής που συντρόφευσε τα άλλα κορίτσια στο ταξίδι της έκθεσης στον πλανήτη. Δίλημμα και δίδαγμα, προτροπή προσεγμένης ανατροφής των παιδιών, κοριτσιών ως προς την ασφάλεια και αγοριών ως προς τον  σεβασμό.  Η παιδεία για άλλη μια φορά πρωτοστατεί και σηματοδοτεί το δρόμο.

Η Γεωργία περιγράφει ανατριχιαστικά μια νύχτα που κανείς δεν θα ήθελε να θυμάται κομμάτια της. Είναι αλήθεια? Στην συγκεκριμένη ερώτηση μπορεί να απαντήσει με ειλικρίνεια το άψυχο εκείνο δωμάτιο του ξενοδοχείο αν είχε μιλιά. Κρίση θα δώσει μόνο η δικαιοσύνη γι’ αυτό κι επιλέγουμε να ζούμε σε ένα έννομο κράτος, το οποίο είναι σαφώς καλύτερο με τα ελαττώματα του από οτιδήποτε άλλο.

Όμως…

Έχω νιώσει μόνη παραμονή Πρωτοχρονιάς, οι γιορτινές μέρες είναι πάντα πιο δύσκολες, μοιάζει ο πόνος να μεγαλώνει, η έλλειψη παίρνει άλλη διάσταση, η ανάγκη για λίγη χαρά μπορεί και να σε οδηγήσει σε ένα party μεγάλου ξενοδοχείου όχι μόνη αλλά με μια φίλη για να μην κλείσει η μέρα, γιατί κάτι, κάποιοι, κάποιος σου λείπει, γιατί έχεις την αίσθηση του άδειου, γιατί ακούς χαχανητά και μέσα σου σιγοκλαις…. Ποιος δεν το έχει νιώσει? Κι αν όχι…λυπάμαι αλλά κάποια στιγμή θα συμβεί, γιατί απλά έτσι είναι η ζωή.

Και ναι θέλεις να πιεις και λίγο παραπάνω και μπορείς να θέλεις και να βρεθείς ερωτικά με κάποιον αλλά μπορεί και όχι. Και ναι υπάρχουν άνθρωποι με πονηρό νου που εύκολα μπορούν να σου ρίξουν κάτι στο ποτό, όχι μόνο στο party ενός ξενοδοχείου αλλά παντού και να μην το καταλάβεις γιατί είναι expert σε αυτό. Μπορεί… όλα είναι εκδοχές…

Οφείλουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε πρώτα την θέση του ανθρώπου που εξιστορεί και σωστότερα να ακολουθήσουμε το αρχαίο γνωμικό που απαντάμε και στον Αριστοφάνη: Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης.

Το κίνημα «me too» στην χώρα μας ξεκίνησε από τον χώρο του αθλητισμού και επεκτάθηκε στο θέατρο. Και οι δύο χώροι με ηχηρά ονόματα αναγνωρίσιμα, έδωσαν τροφή τόσο στα μέσα ενημέρωσης όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σπάμε τη σιωπή και φυσικά δηλώνουμε πως καμιά ανοχή δεν είναι ανεκτή  σε οποιαδήποτε μορφή βίας από οποιονδήποτε μια και ο σεβασμός και η ελευθερία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας.

Όμως…

Η απόσταση μεταξύ ενός λαϊκού δικαστηρίου ή ενός τηλεδικαστηρίου ή ενός ιντερνετικού δικαστηρίου και μιας δικαστικής αιθούσης απέχει πολύ. Αν πιστεύουμε τους θεσμούς, τους ακολουθούμε, αν είμαστε σωστοί δημοσιογράφοι στοιχειοθετούμε την έρευνα μας και μετά παρουσιάζουμε γεγονότα και όχι κρίσεις, εάν είμαστε σωστοί αναγνώστες-πολίτες ενημερωνόμαστε και αναμένουμε για να μορφώσουμε γνώμη. Η άποψη μου είναι κατάφορα υπέρ όλων των θυμάτων και πραγματικά θεωρώ πως η αρχή έγινε και είναι στο χέρι μας ως κοινωνία να συνεχίσουμε να κρατήσουμε τον δρόμο ανοιχτό έτσι ώστε να εξαγνιστεί ο κάθε χώρος από μιάσματα καθώς και από fake θύματα που με ιδιοτέλεια και ευτελής σκοπούς κυρίως εκβιαστικού χαρακτήρα καταφέρνουν να αποδυναμώσουν τα πραγματικά θύματα.

Πολλοί τάχθηκαν κατά της κατά πρόσωπο καταγγελίας της Γεωργίας. Αν μου είχε συμβεί κάτι παρόμοιο τι θα έκανα? Αναρωτιέμαι? Αν ήμουν η πρωταγωνίστρια σε μια τέτοια ιστορία όπως την άκουσα από τα χείλη της δεν ξέρω αν θα επέλεγα να μιλήσω με το πρόσωπο στον φακό. Για μένα το πρόσωπο στην αλήθεια είναι η ώρα που καταθέτεις στην αστυνομία, στον ανακριτή, στην καθημερινότητα σου, στο δικαστήριο, στη ζωή σου, στην απόφαση σου δηλαδή να αντιμετωπίσεις αυτό που συνέβη και να προσπαθήσεις να του δώσεις μια θέση ελαφρά υποδεέστερη για να αποκτήσει και πάλι αξία το δικό σου σήμερα και αισιοδοξία το δικό σου αύριο. Δικαίωση, τιμωρία και μετέπειτα συγχώρεση αν είναι εφικτό για τους δράστες. Η διαδρομή μέχρι να εκφράσω αυτό που με στιγματίζει, με συνθλίβει και η ίδια η στιγμή που το βιώνω ξανά μέσα από την αναμόχλευση των δεδομένων είναι συντριπτικά οδυνηρή και στιγματίζει το άτομο. Το μεγάλο μπράβο είναι ότι έφθασες μέχρι εκεί! Ξεπέρασες τους δικούς σου φόβους, ανασφάλειες, κοινωνικά στεγανά, ταμπού, βγήκες μπροστά με την αλήθεια σου …

Αν με την κίνηση μου δώσω βήμα σε άλλες κοπέλες που ίσως πέρασαν κάτι ανάλογο και το μπορώ…ίσως ναι…ίσως και όχι…θα είχα τα ψυχικά αποθέματα? Σίγουρα όμως θα έφθανα στην καταγγελία αν μου είχε συμβεί και θα έβρισκα τον δικό μου τρόπο να βοηθήσω κοπέλες που πιθανά να είχαν αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο. Η δημοσιοποίηση σίγουρα αποτρέπει τους θύτες και η κακή δημοσιογραφία τα θύματα. Η πληθώρα των περιπτώσεων που κοινοποιείται και καταγγέλλεται πιστεύω πως είναι ακόμα ένα αποτρεπτικό στοιχείο για τους υποψήφιους δράστες καθώς και η αναμόρφωση και η αυστηροποίηση των ποινών.

Θα μπορούσα να ήμουν η Γεωργία? Ναι… η καθεμιά από εμάς θα μπορούσε να είναι η Γεωργία της Ελλάδας, με πολλές διαφορετικές εναλλαγές της ίδιας ιστορίας, γυρνώντας από ένα ξενύχτι στο δρόμο, σε ένα μπαράκι, στο αυτοκίνητο, στο γραφείο…οι κίνδυνοι καραδοκούν και βρίσκονται ανάμεσα μας… Όμως η ζωή είναι όμορφη και δεν αφήνουμε τον φόβο και τα αρρωστημένα μυαλά να κυριαρχούν αλλά η αισιοδοξία και λίγο μεγαλύτερη επιφύλαξη στις επαφές μας γιατί η εποχή είναι πονηρή!!! Κορίτσια και λίγη αυτοάμυνα δεν βλάπτει!

Ξανθένια Μαντά